সুখ

 

               সুখ

সুখ সুখ বুলি মানুহ বলিয়া

             নেদেখে সুখৰ মুখ, 

সুখ বিচাৰোঁতে পায় সংসাৰত

          দুখৰ উপৰি দুখ । 

দেখিও নেদেখা কিয় দিন-কণা,

       সুখ হে হাতত আছে ; 

যিয়ে দিব পাৰে স্বাৰ্থ বলিদান 

      সুখ ফুৰে পাছে পাছে। 

অকল নিজৰ নিমিত্তে নহয় 

        আমাৰ জীৱন ভাই;

 পৰৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে 

          সংসাৰ সুখৰ ঠাই 

পৰৰ অভাৱ, পৰৰ দুখত,

           হিয়া যদি পমি যায়;

পৰক আপোন কৰিব পাৰিলে 

         সংসাৰত দুখ নাই । 

শক্তি-সামৰথ পৰৰ সুখত

         বিলাব পাৰিলে ভাই, 

পৰৰ কাৰণে কান্দিব জানিলে

          কান্দোনতো সুখ পায় ।

সকলো আপোন যত নৰ-নাৰী,

            কাক নো বুলিবা পৰ?

 পৰম পিতাৰ সকলো সন্তান 

           পৃথিৱী আমাৰ ঘৰ।

 গাই-গোটা পেটে ভঁৰাল নহ’বা 

       লোকৰ দুখলৈ চোৱাঁ; 

মানুহৰ সেৱা, মানুহৰ পূজা,

        পৱিত্ৰ বৰত লোৱাঁ।

 ‘মই’‘মোৰ’ বুলি নাথাকিবা মজি 

        মোহৰ জালত পৰি, 

‘মই’‘মোৰ’ ভাৱে তললৈ বুৰাব

             নাপাব ৰক্ষাৰ তৰী। 

সুখৰ দুখৰ মনেই কাৰণ 

           মনক কৰিবা থিত;

ত্যাগত লভিবা পৰম সন্তোষ, 

          সাধিবা লোকৰ হিত,

স্বাৰ্থৰ বাটত দুখৰ কাঁইট,

         খোজে পতি বিন্ধে হূলে, 

নিস্বাৰ্থৰ বাট, সেন্দুৰীয়া আলি, 

         সুগন্ধি কুসুম ফুলে ।

 যথাৰ্থ নিস্বাৰ্থ মৰমী জীৱন,

         বিশ্ব প্রেমে ভৰপূৰ,

বিশ্বৰ সকলো ভাই-ভনী তাৰ

           সুখৰ নপৰে ওৰ ৷

কবি - আনন্দচন্দ্ৰ আগৰৱালা